Aynı şehirde,aynı duygulara sahip iki "suskun"duk biz...Farklı tecrübelerle,benzer tatları bırakmıştı hayat,üzerimizde...Sonunu görmediğimiz yollarda yürüyorduk bazen.Bazen de sonunu bile bile,yine de giriyorduk o yollara...Kader diyorduk buna;yaşanılması kaçınılmaz alın yazısı...
Çok acı çektik,çok üzüldük,çok ağladık...Mutlu olmak uğruna çok çabaladık.Aradığımız neydi,gördüklerimiz bize neden yetmedi,sevmek bunun neresindeydi bilmiyorum;ama ben artık susmak istemiyorum.İçimdekileri anlatmak istiyorum.Sonucu her ne olursa olsun,bir kez daha görmek istiyorum,bir kez daha tatmak,bir kez daha yaşamak...
Bu hayat,sanıldığı gibi zor değil aslında...Biraz senden,biraz benden yaşasak yetecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder