Yürek Döküntüsü!!

Yazmayalı çok oldu buralara.Hiçbir şey yapılası değil bu sıralar benim için.Sanırım yazmak da bunlardan birisi.Pek iştahlı olmasam da başladım işte yine bir şekilde yazmaya...

Bir ayrılığın tam orta yerinde yüreğim.Acı çekmekle,rahat etmek arasında kıvranıyor.Sensizliğe çoktan alıştım,alışmasına da;yaşananlara anlam veremiyorum bir türlü hala.Gerçi ne yaşadık ki biz?Bir zamanlar yaşananların yanında.Yine de anlayamadığım tek şey;sevmekten hiç kaçmamama rağmen bir türlü mutlu olamamam.Ben hep sevgimi göstermek istedim.Ya bu sevgiyi yavaş yavaş tükettiler ya da zaten hiç anlamadılar.Neyse hayatın acı diye adlandırdığımız tecrübelerini bir bir tattım sonuçta.Bunlar mutlaka bana klavuz olacaktır.Tabii bu sefer kendime hakim olabilirsem;ama suç benim değil ki!Ben sevilecek insanı severim.Bundan da pişman olmam asla...

Bu sıralar hiçbir zaman yalnız kalmadığım kadar yalnızım ve sanırım hiçbir zaman düşünmediğim kadar düşünüyorum durmadan.Dünümü,bugünümü,her şeyden çok da geleceğimi düşünüyorum.Bu senenin önemini çok iyi biliyorum.Artık öncelik sıralarım neler karar verdim.Neyi ne zaman ve ne şekilde yapmalıyım öğrendim.Bu en kritik senemde her şeyi en iyi şekilde değerlendirmeliyim.Bunun farkındayım.İnşallah her şey çok güzel olacak...

Kendimi çok iyi hissediyorum bir kaç gündür.Bir ayı aşkın süredir devam ettiğim diyet sonucunda artık yüzüm gülüyor.Bunu daha önce de başarmış birisi olarak şunu söylemeliyim:Kendinden gidenlerden en çok kilolarına seviniyor insan:))Yaz başında verdiğim sözü şu an tuttum aslında;ama ben okullar açılana kadar devam etmek istiyorum.İnsan bir yerden sonra alışıyor zaten ya da midesi küçülüyor.Ondan sonrası sadece biraz irade.o da ben de var sanırım:p

Hayatımda hiçbir zaman istemediğim kadar çok okulların açılmasını istiyorum şu an.Buna bir çok şey neden olabilir sanırım.En başta arkadaşlarım var.Sürekli konuşsak da hepinizi çok özledim.Özellikle geçen dönem çok şey paylaştık ve ben sizden çok destek aldım.Anladım ki,ben siz olmadan çok zorlanıyorum...Şunu açık yüreklilikle söyleyebilirim ki:Benim için üniversite hayatım ikiye ayrılıyor;sizden öncesi ve sizden sonrası.Aslında siz hep vardınız,var olmasına;ama ben başka bir boyutta,tek bir bünye için yaşıyordum.Bir şekilde hayata geri döndüm ve bundan hiç pişman değilim.Neyse siz kendinizi biliyorsunuz;iyi ki varsınız...

Sanırım abarttım biraz,belki de saçmaladım.Neyse benimkisi her zamanki gibi bir yürek döküntüsü.Okuyan da okumayan da sağolsun.Bir dilek:cebimden çıktı 1 lira,çarşıda oldu 1000 lira.Çok mu attım?Neyse olsa da olur olmasa da...