Anladım...

Seni tanıdığım gün hayat durdu benim için.O güne kadar yaşadığım her şeyi bir kenara bırakıp bir seni düşünür oldum;bir tek seni...Senle yaşanacak olası güzel günleri...

Hayatın anlamsız griliğinde yürümüşüm o güne dek oysa,seni görünce anladım.

Sevmek kazanılması gereken bir oyun değilmiş meğer,seni her kazandığımı sandığım an,kaybettiğimde anladım...

Acı, yürekte beslenmezmiş..özlem yalnızlıkla birleşmezmiş..hasret hepsinden betermiş...Sensiz soluduğum her nefeste anladım...

Dinlediğim en güzel şarkıda, senin sesin olduğunu...on kere, yüz kere, bin kere : "bir seni sevmeli" dediğimi,sabaha karşı bilgisayar başında uyandığımda anladım...

Nasıl ki yaşam seni gördüğümde durduysa benim için, yine ancak geldiğinde başlayacak...Kalbim ancak o zaman atacak...Yalnız senin için,hep "sen" diye...

Y.S.

Artık Her şey İçin Çok Geç !

Aşk;

Küçükken oynadığımız "aldım-verdim" oyunu gibiymiş yalnızca,

Hep verip hiç alamayınca,

Çıldırasıya anlamsız ve bir o kadar şuursuzca,

Hiç tahmin etmediğin bir yerde bi başına kalınca,

Anladım...

Artık her şey için çok geç...

y.s.

Sözün bittiği yer...

Ve aşk bitmiş inandığını sandığın gözlerde,
Sevgi, aslında hiç yaşanmamış gönüllerde...
Bir küçük tebessümmüş yanlızca mutluluk;
Sözün bittiği yerlerde...

Y.S.

Bazen...

Sil baştan başlamak gerek bazen...
Yapılanları görmezden gelmek..
Verilen sözleri,yalan gözleri,
Hayatın onca "şerefsizliğini" ardına alarak,
Başın dik,alnın pek yürümek...
Her şeyi unutmak gerek bazen...
İçinde "bir şeyler" olduğunu sandığın şeyleri de,
Anlamlı sandığın "anlamsız" hayalleri de...
Dünü de,
Bugünü de,
Seni de,
Sensizliği de..
Ve "senli" olacak günleri de...
Nerde duracağını bilmek gerek bazen,
Örselenmeden,
Bir hain yürek tarafından zedelenmeden,
Vazgeçerek kendiliğinden,
Ardına bakmadan gitmek gerek bazen....

Y.S.

(ilk satır,bilindiği üzere alıntıdır..)

Sensizlik...

Sevgili...

Sensizlik en ağır zulümdür...

Sensizlik en kara gecedir,uykusuz gözlerime...

Sensizlik dünüm,

Sensizlik bugünümdür...

Sensizlik Leyla'dır,yaralı yüreğime...

"Beni sensizliğe,sen alıştırdın sevgili...Bekle dediğin günden beri bekliyorum..."

Gelmedin...

Bekledim sevgili...

Hani olurda,

Hiç ummadığım bir yerden,

Hiç ummadığım bir şekilde,

Çıkıp da geliverirsin diye

Bekledim...

Adına şiirler yazdım...

Adını bu şehrin her yerine yazdım,

Belki görürsün diye,

Belki görüp de seversin diye...

Konuşacağım dedim,

Susmadım,

Konuştum...

İsmini söyledim,

Filizlenmekte olan her bi ağaç dalına...

Sokaktaki çocuklara...

Gökyüzündeki yıldızlara...

Seni anlattım,

Kanat çırpan kuşlara...

Belki derdime derman olurlar diye,

Belki,beni biraz olsun anlarlar diye...

Çünkü en güzeliydin sen,

Kalbimin...

En tatlı sözlerimin,

Gözlerimin dalıp da gittiği yerlerin,

Sahibiydin...

İşte tam da o baktığım yerlerden,

Bir gün çıkıp gelecektin...

Çünkü bana bunu söylemiştin...

Beni böyle sevindirmiştin...

Ama...

Gelmedin...

Y.S.

Suskun...

Aynı şehirde,aynı duygulara sahip iki "suskun"duk biz...Farklı tecrübelerle,benzer tatları bırakmıştı hayat,üzerimizde...Sonunu görmediğimiz yollarda yürüyorduk bazen.Bazen de sonunu bile bile,yine de giriyorduk o yollara...Kader diyorduk buna;yaşanılması kaçınılmaz alın yazısı...

Çok acı çektik,çok üzüldük,çok ağladık...Mutlu olmak uğruna çok çabaladık.Aradığımız neydi,gördüklerimiz bize neden yetmedi,sevmek bunun neresindeydi bilmiyorum;ama ben artık susmak istemiyorum.İçimdekileri anlatmak istiyorum.Sonucu her ne olursa olsun,bir kez daha görmek istiyorum,bir kez daha tatmak,bir kez daha yaşamak...

Bu hayat,sanıldığı gibi zor değil aslında...Biraz senden,biraz benden yaşasak yetecek...